De Europese Deforestation Regulation (EUDR) werd in 2023 aangenomen en treedt eind 2025 in werking. De EUDR is ontworpen om te voorkomen dat producten die verband houden met ontbossing de EU-markt betreden door bedrijven te verplichten hun toeleveringsketens te traceren en legaliteit en duurzaamheid te bewijzen. 

Om dit proces gerichter te maken, heeft de EU een risicobeoordelingssysteem geïntroduceerd dat landen classificeert als laag, standaard of hoog risico op basis van ontbossingsniveaus en governance-indicatoren. Deze classificatie beïnvloedt direct het niveau van due diligence dat bedrijven moeten uitvoeren. Producten uit laagrisicolanden komen in aanmerking voor vereenvoudigde due diligence, terwijl die uit standaardrisicolanden een volledig due diligence-proces vereisen. In theorie zouden landen met een hoog risico nog strengere eisen krijgen - maar in de praktijk kwalificeert geen enkel land met hoog risico momenteel voor legale import onder de EUDR, aangezien ze allemaal onderhevig zijn aan bredere EU-sancties. Dit betekent dat bedrijven effectief te maken hebben met ofwel laag- of standaardrisico-jurisdicties.

Met de EU-risicolijst die in mei 2025 is uitgebracht en de toepassingsdeadline die snel nadert, moeten bedrijven snel beoordelen hoe deze classificaties hun compliance-strategie beïnvloeden. Dit artikel geeft inzicht in EUDR due diligence voor laagrisicolanden, verduidelijkt wat de 'vereenvoudigde' due diligence inhoudt en wat hetzelfde blijft. Het zal verschillen voor MKB's en niet-MKB's uitleggen en speciale gevallen zoals goederen van gemengde oorsprong behandelen. Aan het einde heb je een duidelijk beeld van hoe je je EUDR compliance-strategie kunt aanpassen aan de risicobeoordeling van je herkomstlanden. 

Wat de EUDR reguleert - in een oogopslag

De EU Deforestation Regulation (EUDR) is van toepassing op een reeks van zeven gereguleerde grondstoffen, waarvan de productie sterk geassocieerd is met ontbossing. De regelgeving identificeert zeven primaire grondstoffen, evenals bepaalde producten die deze bevatten of daarvan zijn afgeleid. Deze worden de "relevante grondstoffen" genoemd:

• Runderen (inclusief rundvlees, leer en andere bijproducten)
• Palmolie (inclusief palmderivaten zoals oleochemicaliën)
• Soja (veel gebruikt in diervoeding, evenals sojaolie)
• Hout (boomstammen, gezaagd hout, pulp, papier, meubels, etc.)
• Cacao (gebruikt in chocolade en cacaoproducten)
• Koffie (groene koffiebonen, gebrande koffie, instantkoffie, koffiedranken)
• Rubber (alleen natuurlijk rubber van Hevea brasiliensis, of producten afgeleid van natuurlijk rubber vallen binnen de scope - niet synthetisch rubber)

De volledige lijst van producten binnen de scope is te vinden in Bijlage I van de regelgeving, en de EU kan deze in de loop van de tijd uitbreiden. 

Wat EUDR beoogt, is in wezen het verbieden van de mogelijkheid om deze producten op de EU-markt te plaatsen - of ze te exporteren - tenzij ze:

1. Bewezen "ontbossingsvrij" zijn en
2. Legaal zijn geproduceerd in overeenstemming met de wetten van het herkomstland

Dit doet het door bedrijven te verplichten due diligence uit te voeren voor elk van de relevante producten die in de EU worden geïmporteerd, verhandeld of geëxporteerd. Het due diligence-proces varieert afhankelijk van de risicobeoordeling van het herkomstland.

{{eudr-tool-injectable}}

De risicobeoordeling van landen begrijpen

Het landbenchmarkingsysteem van de EUDR categoriseert elk producerend land als laag, standaard of hoog risico, gebaseerd op de waarschijnlijkheid dat de grondstoffen geassocieerd zijn met ontbossing of illegaal grondgebruik. Het landbenchmarkingsysteem is gebaseerd op datagestuurde criteria zoals vastgelegd in de officiële EUDR-regelgeving.

De beoordelingscriteria houden rekening met het huidige ontbossingstempo in het land, de snelheid van uitbreiding van landbouwgrond voor relevante grondstoffen en productietrends van relevante grondstoffen. Het ondersteunt deze beoordeling met andere factoren zoals lokale wetshandhaving, bescherming van inheemse volkeren en naleving van wetten zoals de Overeenkomst van Parijs. Dit Commission Staff Working Document schetst de principes die ten grondslag liggen aan de methodologie, met als doel transparantie, objectiviteit en consistentie te waarborgen.

De risicobeoordelingslijst heeft sinds de release in mei 2025 veel kritiek gekregen, waarbij milieuorganisaties en NGO's de benchmarks bekritiseren omdat ze kritische factoren zoals governancekwaliteit en corruptieniveaus over het hoofd zien. Landen zoals Brazilië en de Democratische Republiek Congo, bekend om hun hoge ontbossingspercentages, werden bijvoorbeeld niet als hoog risico aangemerkt. De Commissie blijft echter bij hun methode, die stevig geworteld is in een toewijding aan eerlijkheid, objectiviteit en transparantie.

Het is belangrijk op te merken dat de benchmarklijst dynamisch is. De Commissie zal de lijst periodiek herzien en bijwerken - met de eerste herziening gepland voor 2026 zodra nieuwe wereldwijde bosgegevens beschikbaar zijn.

Waarom is de risicoclassificatie belangrijk?

Het risiconiveau dat aan het herkomstland is toegewezen, bepaalt hoe zowel bedrijven als handhavingsautoriteiten hun due diligence-inspanningen verdelen. De EUDR verplicht de autoriteiten van de EU-lidstaten om compliance-controles op te voeren voor oorsprongen met een hoger risico en deze te verminderen voor bronnen met een laag risico. Dit stelt regelgevers in staat zich te concentreren op zendingen waar problemen waarschijnlijker zijn, waardoor de administratieve last voor importen uit laagrisicolanden wordt verlicht.

Vanuit het perspectief van een bedrijf is het doel van het benchmarkingsysteem om duurzame herkomstlanden te belonen met een lichtere aanpak, terwijl andere worden aangespoord om te verbeteren. In theorie, als een producerend land zijn ontbossingsrecord verbetert, kan het de status van laag risico verdienen (waardoor het leven voor importeurs die daar vandaan halen gemakkelijker wordt). Artikel 30 van de EUDR-documentatie benadrukt ook hoe de EU en geïnteresseerde lidstaten proactief zullen samenwerken met producerende landen om hen te helpen voldoen aan de EUDR-normen en hun risicoclassificatie in de loop van de tijd te verbeteren. Deze coöperatieve benadering is cruciaal, vooral voor landen met grote kleine boerenpopulaties of beperkte technische capaciteit, om ervoor te zorgen dat ze niet worden uitgesloten van EU-markten vanwege systemische uitdagingen.

Dit betekent echter niet dat er volledige vrijstelling is van due diligence voor degenen die uit laagrisicolanden halen. De vermindering in due diligence vrijwaart degenen die uit laagrisicolanden halen van het voltooien van een risicobeoordeling (Artikel 10) of risicobeperking (Artikel 11) stappen. Dat wil zeggen, op voorwaarde dat er geen 'gegronde zorgen' zijn over ontbossing of illegaliteit. Degenen die uit laagrisicolanden halen, moeten nog steeds producttraceerbaarheidsinformatie en legaliteitscontroles verstrekken. 

Een andere factor die de risicobeoordeling beïnvloedt, zijn de compliance-controles - een inspectie die wordt uitgevoerd om te verifiëren dat een operator/handelaar aan zijn wettelijke verplichtingen onder de EUDR heeft voldaan. Deze controles zullen ten minste 9% van de relevante producten dekken die op de markt worden gebracht of worden geëxporteerd uit landen met een hoog risico, 3% voor landen met standaardrisico en 1% voor landen met laag risico. Het is belangrijk op te merken dat de eenheid die wordt gecontroleerd de operator/handelaar is, niet het productieperceel zelf, hoewel het indirecte validatie van perceelgegevens kan omvatten.

Een compliance-controle richt zich op het verifiëren van de due diligence van een bedrijf. Dit kan omvatten: het beoordelen van de ingediende due diligence-verklaring, het controleren van documentatie, het controleren van traceerbaarheid, het verifiëren van claims en het inspecteren van zendingen. 

Hoe vereenvoudigde due diligence er daadwerkelijk uitziet

Een van de grootste voordelen van sourcing uit een EUDR-laagrisicoland is toegang tot een vereenvoudigde due diligence-procedure. Dit betekent echter niet dat er geen due diligence-procedure is, aangezien veel van de basisverplichtingen blijven bestaan.

Onder EUDR moet je voor elke partij of zending belangrijke gegevens verzamelen, ongeacht de risicobeoordeling van het herkomstland. Dit omvat:

• Geolocatiecoördinaten van de boerderij/perceel
• Basisinformatie van leveranciers (namen, adressen, etc.)
• Het type en de hoeveelheid grondstof
• Bewijs van geen ontbossing
• Bewijs van legaliteit
• Indienen van een due diligence-verklaring (DDS)

Kortom, voor elke partij of zending moeten de in Artikel 9 van de officiële EUDR-documentatie vermelde informatie worden verzameld en vijf jaar worden bewaard.

De belangrijkste verandering voor importen uit laagrisicolanden is echter dat de EUDR je niet verplicht om een formele risicoanalyse (Artikel 10) uit te voeren of proactieve risicobeperkende (Artikel 11) maatregelen te nemen. Met andere woorden, als alle componenten van een product uit laagrisicogebieden komen, ben je niet verplicht om actief risico's te beoordelen of aan te pakken - tenzij je nieuwe informatie ontvangt die op een potentieel probleem wijst. Volgens de regelgeving moeten bedrijven normaal gesproken factoren analyseren zoals recente ontbossingspercentages, corruptie, complexiteit van de toeleveringsketen en handhaving in het herkomstland en bepalen of er meer dan een verwaarloosbaar risico is dat hun goederen afkomstig zijn van ontbost land. Als het land officieel laag risico is, wordt deze stap in feite overgeslagen: de EU heeft het risico als minimaal beoordeeld.

Enkele uitzonderingen op vereenvoudigde due diligence

Er zijn een paar omstandigheden waarin vereenvoudigde due diligence niet van toepassing is, zelfs niet wanneer het product afkomstig is uit een laagrisicoland. Bijvoorbeeld, als je een ‘gegronde zorg’ ontvangt - een formele melding of klacht die beweert dat een bedrijf mogelijk de vereisten van de EUDR schendt - moet je reageren en het risico op ontbossing opnieuw beoordelen via een volledige risicoanalyse en, indien nodig, mitigerende maatregelen toepassen. Kortom, zelfs bij sourcing uit een laagrisicoland, overschrijdt een gegronde zorg het pad van vereenvoudigde due diligence.

Een andere situatie waarin vereenvoudigde due diligence niet van toepassing is, is wanneer er een risico bestaat dat producten uit een laagrisicoland worden gemengd met die uit standaard- of hoogrisicolanden. Bijvoorbeeld, als je bulk rubber of cacao inkoopt dat door een gedeeld opslag- of aggregatiepunt is gegaan, en je niet definitief kunt traceren welk deel uit welk land afkomstig is, dan moet je de hele partij behandelen alsof deze afkomstig is uit de bron met het hoogste risico. In deze gevallen zijn de volledige due diligence-vereisten van toepassing op de hele zending.

Wie komt in aanmerking - en welke rollen worden beïnvloed

De EUDR is van toepassing op zowel MKB- als niet-MKB-bedrijven, maar de verantwoordelijkheden variëren afhankelijk van je rol in de toeleveringsketen.

Voor operators, of ze nu MKB zijn of niet, is volledige due diligence vereist als je de eerste in de lijn bent (upstream). Dit omvat gegevensverzameling, traceerbaarheid en indiening van een due diligence-verklaring (DDS). Als je uit een laagrisicoland inkoopt, kunnen operators de risicobeoordeling en mitigatiestappen overslaan - maar ze moeten nog steeds alle vereiste informatie verzamelen en de DDS indienen.

Voor downstream operators is er een nuttige tegemoetkoming gemaakt. Als een operator verderop in de toeleveringsketen zit en de due diligence al is voltooid, mag de downstream operator het referentienummer van een eerdere DDS doorgeven, in plaats van zelf due diligence uit te voeren. Voor MKB's kunnen ze een bestaande DDS doorgeven, terwijl niet-MKB's moeten bevestigen dat DD correct is uitgevoerd (via een leveranciersrijpheidsbeoordeling) voordat ze naar de DDS verwijzen. Vind hier meer details over.

Traders verantwoordelijkheden variëren ook met hun grootte en positie in de toeleveringsketen. Niet-MKB traders worden effectief behandeld als een niet-MKB operator. Ook zij moeten due diligence verzamelen en een DDS indienen. Als de niet-MKB trader downstream is, mogen ze naar de upstream DDS verwijzen als ze kunnen vaststellen dat de upstream leverancier de juiste due diligence heeft uitgevoerd. Deze due diligence, als het product uit een laagrisicoland komt, zal alleen algemene informatie bevatten, niet de risicobeoordeling en mitigatie.

Voor MKB traders zijn er lichtere verplichtingen; ze kunnen vertrouwen op de DDS van de upstream operators en deze eenvoudig bijhouden.

Upstream rollen (eerste plaatsers) dragen de hoogste last, vooral bij sourcing uit standaard- of hoogrisicogebieden. Traders kunnen eenvoudigere verplichtingen hebben, maar moeten nog steeds traceerbaarheid behouden en ervoor zorgen dat ze geen niet-conforme goederen behandelen.

Grijze zones en speciale gevallen om op te letten

EUDR-compliance wordt complexer wanneer producten afkomstig zijn uit gemengde risicogebieden. Als een partij of zending grondstoffen bevat die afkomstig zijn uit zowel laagrisico- als standaard- of hoogrisicolanden, moet elke component worden behandeld volgens de risicoclassificatie van zijn herkomst. Bijvoorbeeld, in een zending van koffie-geurende chocoladerepen waarbij de koffie uit een laagrisicoland komt en de cacao uit een standaardrisicoland, moet elk ingrediënt afzonderlijk worden beoordeeld: de koffie komt in aanmerking voor vereenvoudigde due diligence, terwijl de cacao volledige due diligence moet ondergaan, inclusief risicobeoordeling en mitigatie.

Een verdere grijze zone ontstaat wanneer de herkomst van de grondstoffen niet kan worden gedesaggregeerd. Bijvoorbeeld, een fabriek kan palmvruchten uit meerdere landen in grote verzamelbakken samenvoegen, waardoor het onmogelijk is om onderscheid te maken tussen laag- en hoogrisicoherkomsten. In dergelijke gevallen moeten bedrijven ofwel hun operationele praktijken veranderen om traceerbaarheid mogelijk te maken - zoals het scheiden van bronnen - of, realistischer, de hele zending behandelen alsof deze uit een hoger-risicoherkomst komt. Dit betekent dat volledige due diligence moet worden uitgevoerd op de hele partij en mogelijk het risico moet worden overgedragen om compliant te blijven.

Een andere complexiteit is de dynamische aard van het benchmarkingsysteem van de EU. Landenrisicoclassificaties zijn niet statisch; een land kan worden gedegradeerd van laag risico naar standaard- of hoogrisico als er nieuwe ontbossings- of bestuursgegevens beschikbaar komen. Wanneer dergelijke herclassificaties plaatsvinden, moeten alle toekomstige importen uit dat land voldoen aan de bijgewerkte, strengere due diligence-vereisten. Bedrijven moeten daarom regelmatig EU-updates monitoren en bereid zijn hun complianceprocedures snel aan te passen.

Ten slotte kunnen heruitgevoerde goederen traceerbaarheidsproblemen opleveren. Als een grondstof wordt verzonden vanuit een laagrisicoland maar elders is geproduceerd, hangt de risicostatus af van het oorspronkelijke productieland, niet van het exportland. Je moet het product kunnen traceren tot het daadwerkelijke punt van herkomst - niet alleen de laatste plaats waar het is behandeld. Deze speciale gevallen maken het essentieel om duidelijke, verifieerbare documentatie te behouden gedurende de gehele toeleveringsketen.

Wat dit betekent voor je complianceplan

Sourcing uit een laagrisicoland kan je EUDR-verplichtingen vereenvoudigen, maar het is geen snelkoppeling naar compliance. Je bent nog steeds verantwoordelijk voor het verzamelen van volledige gegevens van de toeleveringsketen, inclusief geolocatie, productiedata, bewijs van het perceel dat ontbossingsvrij is en legaliteitsdocumenten. De laagrisicostatus verwijdert alleen de noodzaak om formele risicobeoordelingen en mitigatie uit te voeren - maar elimineert niet de traceerbaarheid, documentatie of DDS-vereisten.

Dit betekent dat je nog steeds nauw moet samenwerken met leveranciers om ervoor te zorgen dat ze de vereiste informatie op product- of perceelniveau kunnen verstrekken. Als je met meerdere leveranciers of partijen van gemengde herkomst werkt, zorg er dan voor dat je compliance-team kan bijhouden welke inputs in aanmerking komen voor vereenvoudigde due diligence en welke niet.

Het is belangrijk om te onthouden dat je wettelijk verantwoordelijk blijft als er een compliance-overtreding plaatsvindt - ongeacht of het product afkomstig was uit een laagrisico- of standaardrisicoland. Het is altijd veiliger om een proactieve, conservatieve benadering van due diligence aan te nemen dan om onvoorbereid te worden betrapt op een niet-nalevingsbevinding.

Coolset’s EUDR-product voor toeleveringsketencompliance

Coolset’s EUDR-product helpt dit proces te stroomlijnen. Ons platform helpt bedrijven de juiste gegevens te verzamelen, te controleren op ontbossingsrisico en Due Diligence Statements in te dienen zonder leveranciers achterna te zitten of in complexe spreadsheets te werken.

Met Coolset kunnen bedrijven product- en ordergegevens importeren uit je ERP, documenten opvragen bij leveranciers en alles op één plek volgen. Het systeem markeert ontbrekende of risicovolle zendingen en genereert auditklare DDS-bestanden die voldoen aan het verplichte EU TRACES-formaat. Je weet altijd welk niveau van compliance vereist is en welke informatie ontbreekt.

Neem contact op met ons team om de Coolset EUDR-module in actie te zien.

FAQ - Due diligence voor laagrisicolanden

1. Moet ik nog steeds een DDS indienen voor laagrisicolanden?

Ja. De EUDR vereist een due diligence-verklaring (DDS) voor elke zending, ongeacht de risicoclassificatie van het land. De laagrisicostatus vrijwaart je niet van deze indiening.

2. Wat gebeurt er als een laagrisicoland wordt gedegradeerd?

Als de Europese Commissie een land herclassificeert als standaard- of hoogrisico, moet je beginnen met het uitvoeren van risicobeoordelingen en mitigatie voor toekomstige zendingen uit die herkomst. Je due diligence-werkstroom moet onmiddellijk worden aangepast.

3. Welke documenten zijn nog steeds vereist voor laagrisicolanden?

Je moet alle kern documentatie verzamelen: geolocatiecoördinaten, productie- of oogstdatums, leveranciersgegevens en bewijs van ontbossingsvrije productie en wettelijke naleving. Deze informatie moet minimaal vijf jaar worden bewaard.

4. Worden MKB-operators anders behandeld?

Ja. MKB-operators moeten nog steeds voldoen, maar ze profiteren van vereenvoudigde procedures - zoals geen vereiste voor jaarlijkse audits of een aangewezen compliance-officier. Als een MKB downstream is, kan het vaak vertrouwen op de DDS van een upstream operator in plaats van zelf volledige due diligence uit te voeren.

Ja. MKB-operators zijn nog steeds verplicht om te voldoen aan de EUDR, maar ze profiteren van vereenvoudigde verplichtingen. Bijvoorbeeld, MKB's zijn niet verplicht om een aangewezen compliance-officier aan te stellen of jaarlijkse audits uit te voeren. Bovendien hoeven downstream MKB's zelf geen due diligence-verklaring (DDS) in te dienen, ze kunnen eenvoudig het referentienummer van de bestaande upstream DDS doorgeven. Als het MKB de eerste in de lijn is, moeten ze due diligence uitvoeren en de DDS normaal indienen.

Wat betreft vereenvoudigingen in benchmarking worden MKB's hetzelfde behandeld als niet-MKB's: als een MKB volledige due diligence moet uitvoeren op een product uit een laagrisicoland, kan het de risicobeoordeling en risicobeperkende stappen overslaan - net zoals een groter bedrijf dat zou kunnen.

Gerelateerde artikelen:

• ‍De EUDR: Wat bedrijven moeten weten en doen vanaf juli 2025

• EUDR-landenrisicobenchmarking afgewezen: Zie hoe de laatste wijzigingen je compliance beïnvloeden